«ԻՄ ՆԿԱՐՆԵՐՈՎ ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ Է՛Լ ԱՒԵԼԻ ԳԵՂԵՑԿԱՑՆԵԼ ԿԵԱՆՔԸ» «ԱԶԴԱԿ»ԻՆ ԱՍԱՑ ԱՐԵՒԻԿ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆ
Այսօր Համազգայինի «Լիւսի Թիւթիւնճեան» պատկերասրահում բացուելու է հայրենի տաղանդաւոր գեղանկարչուհի Արեւիկ Պետրոսեանի ինքնատիպ հաւաքածոյի` «Գոյներ` Հայաստանից» խորագիրը կրող գեղանկարների ցուցահանդէսը: Ներկայացուող գեղանկարները դասական իմաստով գեղանկարներ չեն, նկարչութիւն չէ` կտաւի վրայ. Արեւիկը ստեղծագործում է մի շատ իւրայատուկ թեքնիքով` օրկանական ապակիի վրայ իւղաներկով, ոսկու եւ արծաթի շերտիկներով: Արդիւնքում ստեղծւում են վառ, լուսաւոր, շքեղ ու ոսկեփայլ կտաւներ, որոնց մասին Արեւիկն ասում է, որ ոչ թէ խորիմաստ մտքերով դիմացինին ծանրաբեռնելու կամ փիլիսոփայութեան համար են, այլ` մարդկանց կեանքն ու ապրած միջավայրը գեղեցկացնելու: Ինքն` Արեւիկն ապրում է կեանքում միայն գեղեցիկը տեսնելու եւ արժեւորելու սկզբունքով: Նա ուրախ, կենսասէր, վառվռուն կերպար է եւ իր այդ կերպարի կերտման համար նաեւ իր ծնողներին է պարտական` տաղանդաւոր ու բացառիկ քանդակագործ (ցաւօք` վաղամեռիկ) Բենիկ Պետրոսեանին եւ արուեստագիտուհի Ալիս Ադամեանին… Արուեստագէտների այս ընտանիքում է ծնուել եւ մեծացել նաեւ նորից երիտասարդ ու տաղանդաւոր քանդակագործ Արեգ Պետրոսեանը: Արեւիկի մեծ եղբայրը ճազ-երաժշտութեան ոճի Հայաստանի առաջատար դաշնակահար Վահագն Հայրապետեանն է, որը երաժշտական գործունէութիւն է ունեցել նաեւ Լիբանանում` ընկերների հետ այստեղ հիմնելով ճազ-ակումբ:
… Անցեալ տարուանից էր որոշուել, որ Արեւիկը ցուցահանդէս պիտի ունենայ Լիբանանում` «Լիւսի Թիւթիւնճեան» ցուցասրահում, եւ կարճ ժամանակում նա ստեղծել է «Գոյներ` Հայաստանից» խորագրով այս նկարաշարը: Ի դէպ, Արեւիկն առաջին անգամ է իր գործերը ներկայացնում Հայաստանից դուրս: Երիտասարդ արուեստագիտուհին այս ժանրը որդեգրել է ընդամէնը հինգ տարի առաջ, եւ այդ հինգ տարիների ընթացքում ունեցել է բազմաթիւ ցուցահանդէսներ` Երեւանում:
Արեւիկ Պետրոսեանը նաեւ իր հօր անունը կրող ֆոնտի նախագահն է, մի ֆոնտ, որ տէր է կանգնում Բենիկ Պետրոսեանի ողջ ժառանգութեանը եւ մեծ աշխատանք է տանում` Երեւանում ստեղծելու մանրաքանդակի հայ եզակի վարպետի տուն-թանգարանը:
Արեւիկն իր ստեղծագործական կեանքին զուգահեռ նաեւ բարեգործութիւն է կատարում, յատկապէս համագործակցում է անօթեւան երեխաների խնդիրներով զբաղուող «Օրրան» կազմակերպութեան հետ:
Իր լիբանանեան առաջին ցուցահանդէսից առաջ մենք հարցազրոյց ունեցանք գեղանկարչուհու հետ։
«ԱԶԴԱԿ».- Արեւիկ, դուք տաղանդաւոր մի մարդու դուստր էք: Դժուա՞ր է ազատագրուել տաղանդաւոր հօր ազդեցութիւնից եւ ինքնուրոյն կերտել սեփական ճանապարհը:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆ.- Երբեք չեմ ունեցել նման բարդոյթ, ընդհակառա՛կը, միշտ հպարտ եմ եղել, որ անցել եմ նման մեծ դպրոց եւ ունեցել եմ մեծ յենարան, որ ինձ համար շատ կարեւոր է: Ինձ իմ հօր արուեստի համբաւը չի խանգարել, քանի որ իբրեւ անուն կերտուել եմ ոչ թէ նկարչութեան մէջ, այլ` ձեւաւորման ասպարէզում: Ուսանողութեան տարիներին ես շատ կտրուկ թեքուեցի դէպի հեռուստատեսութիւն, սկսեցի կատարել հեռուստատեսային սրահների, սթիւտիոների ձեւաւորում: Ամբողջ հանրապետութեան մեծ հեռուստաընկերութիւնների գլխաւոր սթիւտիոներն եմ ձեւաւորել: Շատ պատուէրներ ունէի, եւ Արեւիկ Պետրոսեան անունը արագ յայտնի դարձաւ իբրեւ հեռուստատեսային, համերգային սրահների ձեւաւորող, հետագայում անցայ նաեւ կառոյցների ներքին ու արտաքին յարդարմանը: Բայց որպէս մասնագիտացում` հիմնականը հեռուստատեսային տաղաւարների ձեւաւորումն էր, եւ այս պարագայում Բենիկ Պետրոսեան անունը միայն հպարտութիւն էր ինձ համար, բայց ոչ` շարունակութիւն:
«Ա.».- Այդ աշխատանքից ինչպէ՞ս անցում կատարեցիք գեղանկարչութիւն, եւ որտեղի՞ց եկաւ ապակու վրայ նկարելու գաղափարը:
Ա. Պ.- Տարիների աշխատանքը հեռուստատեսային աշխարհում ինձ շատ օգնեց այս ոճին հասնելու համար: Իմ պոռթկումն էր` ստեղծել մի նոր բան, բերել նորութիւն:
Երբ Խորհրդային Միութեան փլուզումից յետոյ մտնում էի հեռուստատեսային տաղաւարներ, տեսնում էի, որ շատ տխուր վիճակ է տիրում` ձեռքով նկարուած ինչ-որ մութ, տխուր բաներ էին միայն, եւ ես փորձում էի նոր շունչ մտցնել… Գոյն, ապակի, փայլ եւ այլ նորութիւններ ներմուծելով ձեւաւորման գործի մէջ` կարծես շատ երկար պատրաստւում էի այս նկարչութեանը, որտեղ փորձերս տասը տարուց աւելի են տեւել: Անընդհատ ուզում էի ստանալ ոչ կտաւի կամ թղթի վրայ նկարչութիւն. այդպիսի նկարչութիւնն արդէն սովորական էր մեզ համար: Ուզում էի ունենալ շունչ, տարածութիւն, թափանցիկութիւն, եւ այդ պարագայում իմ փորձերն անընդհատ ապակու վրայ էին: Բայց երբ ապակու վրայ նկարը ստեղծւում, վերջանում էր, յաճախ էր պատահում, որ ինչ-որ անհասկանալի շարժումից մի վայրկեանում ապակին կոտրւում էր, փշուր-փշուր էր լինում, եւ աշխատանքս կորչում էր: Ապակին շատ բարդ էր, ու ես ապակուց շատ արագ անցայ օրկանական ապակու, կարողացայ ինքս իմ մէջ գտնել լուծումները, գտայ ոսկու, արծաթի, փայլի արտացոլանքը եւ այս ամէնը բերեց նոր ոճ, նոր ձեռագիր, որը փորձում եմ հաստատագրել իբրեւ ուղղութիւն: Ես ինքս շատ երկրներում եմ եղել, բայց ոչ մի տեղ այս թեքնիքը չեմ տեսել: Ի դէպ, շատերը փորձում են, սակայն դեռեւս անուանում չեն գտել իմ ուղղութեան համար:
«Ա.».- Իսկ ինքդ քեզ ո՞ր ուղղութեան մէջ կը դնէիր:
Ա. Պ.- Դժուար է ասել, քանի որ սա ե՛ւ կրաֆիքա է, ե՛ւ գեղանկար է, ե՛ւ եռաչափ է, որովհետեւ կայ խորութիւն եւ արտացոլանք: Շատ դժուար է որեւէ ուղղութեան մէջ դնել, եւ ես ուղղակի իմ ոճին ասում եմ` եունիք արթ:
Իմ առաջին հաւաքածոն ստեղծել եմ Եղեռնի 80-ամեակի առթիւ, եւ հէնց այդ հաւաքածոյի ստեղծումն էլ պատճառ դարձաւ, որ մտնեմ արուեստի մէջ: Մինչ այդ լաւ աշխատում էի, լաւ ապրում էի, շատ պատուէրներ ունէի, ձեւաւորման շուկայի մէջ առաջինն էի, եւ բոլորը զարմանում էին, թէ ինչպէ՞ս կարող եմ թողնել այդ ասպարէզը եւ գնալ այլ ուղղութեամբ: Ես ասացի` չեմ կարող մերժել հոգիս… Ամբողջ հայութիւնը նշում էր Եղեռնի 80-ամեակը, եւ ես այդ առիթով հանդէս եկայ «Ծաղիկներս նահատակաց» խորագրով ցուցահանդէսով: Որոշեցի արուեստով եւ գեղեցիկով աշխարհին ցոյց տալ մարդկային վրդովմունքը, արդարութիւնը… Ապակու վրայ գեղեցիկ, վառ եւ գունաւոր ծաղիկներ էի նկարել, եւ բոլոր հրաւիրուածները (որոնց մի մասը նոյնիսկ չգիտէր էլ, որ ստեղծագործում եմ) մտածում էին, որ կարող են գալ եւ տխուր բաներ տեսնել, բայց նրանք մտան ու տեսան լուսաւոր, ճոխ վառ, մեծ ու գունաւոր պատկերներ: Այդ հաւաքածոյի իմ գլխաւոր ասելիքն այն էր, որ աշխարհին արուեստի լեզուով (թէկուզ միայն խորագրով) իբրեւ կին արուեստագէտ ասեմ իմ խօսքը… Այդ օրերին ամբողջ աշխարհից բազմաթիւ հայեր ու օտարներ կային Հայաստանում, եւ ցուցահանդէսը բացառիկ ընդունելութիւն ունեցաւ: Հաւաքածոյի մէջ երեք նկար կար` «Վեհութիւն», «Վիշտ», «Լռութիւն», որոնք խորհրդանշում էին ողջ ցուցահանդէսը: «Վեհութիւն» անունը կրող գործով ցոյց էի տուել կերպարը հին աւանդական հայուհու, որը իր մէջ կրում էր մեծ ցաւը, բայց դիմակայում էր: «Վիշտը» այն երեխաների կերպարն էր, որոնց տարել էին, եւ վերադարձ չէր լինելու, իսկ «Լռութիւնը» մի մեծ կտաւ էր` ամբողջութեամբ ոսկով եւ արծաթով, ու երբ որ մի քիչ երկար էիր նայում կամ մօտենում էիր, ինքդ քո արտացոլանքն էիր տեսնում, որեւէ բան չկար նկարում, անձրեւի պէս ոսկի եւ արծաթ էր, եւ տակը գրուած էր` «Եւ նորից կը բացուի առաւօտը»: Դա այն խօսքն է, որ մեզ ապրեցրեց Եղեռնից յետոյ, եւ մենք բոլորս ապրում ենք միգուցէ ոչ այն երեխաների համար, այլ` ուրիշ երեխաների համար…
Դրանից յետոյ շատ այլ հաւաքածոներ ստեղծուեցին…
«Ա.».- Արեւի՛կ, ուրիշ ի՞նչ ազդեցութիւններ ես ունեցել քո հօրից բացի:
Ա. Պ.- Արուեստն ընդհանուր առմամբ, մեծ հաշուով ազդել է, բայց եթէ արուեստագէտ ես, բնականաբար, պէտք է արուեստն ազդի… Սակայն արուեստն ու նրա ուսումնասիրութիւնը տալիս են միայն վիզուալ կրթութիւն, ես կարծում եմ, որ իւրաքանչիւր արուեստագէտ բովանդակալից լինելու համար պէտք է նաեւ հոգեւոր, հոգեբանական մեծ ճանապարհ անցնի, եւ սրանում ինձ օգնում են կեանքի, մտածողութեան այլ ուղղութիւններ, հոգեբանութիւնը…
«Ա.».- Ուսումնասիրո՞ւմ ես, թէ ինքդ քո կեանքի փորձով ես հասնում որոշ ճշմարտութիւնների:
Ա. Պ.- Ե՛ւ ուսումնասիրում եմ, ե՛ւ ուսումնասիրութեան հետ մէկտեղ փորձում եմ կերտել եւ հաստատուել իմի, իմ սեփական ճշմարտութեան մէջ:
«Ա.».- Ի՞նչն ես աւելի գնահատում մարդկանց մէջ:
Ա. Պ.- Բարին եւ լուսաւորը, սէրը եւ ժպիտը, քանի որ առանց հիմքերի հիմքի` ոչինչ չես կարող անել:
«Ա.».- Դու քո արուեստով բարութիւն ես քարոզում, իսկ չարին ինչպէ՞ս ես վերաբերւում:
Ա. Պ.- Մեծ բարութեամբ: Գիտեմ, որ չարը կայ, եւ չար մարդիկ էլ ինչ-որ տեղ մեր կարիքը ունեն, որ կարողանան փոխել իրենց կեանքը: Նրանք հիւանդ են, մեղք են, պէտք է օգնենք մեր բարութեամբ…
«Ա.».- Փայլը, լոյսը, ոսկին քո գեղանկարների մէջ ինչի՞ խորհրդանիշներն են:
Ա. Պ.- Ի՛մ խորհրդանիշները: Շքեղութեան, գեղեցկութեան, ճոխութեան խորհրդանիշները: Ես իմ արուեստով ուզում եմ արուեստասէրին ոչ թէ ծանրաբեռնել մեծ, հոգեբանական գաղափարներով, այլ ընդամէնը ուզում եմ գեղեցկացնել նրա կեանքը` իմ ստեղծածով:
«Ա.».- Արեւիկ, տարբեր դժուարահաճ նիւթերով մեծ ապակիների վրայ աշխատելը նաեւ ֆիզիքական ուժ է պահանջում, չե՞ս դժուարանում:
Ա. Պ.- Դժուարանում եմ, եւ եթէ մի օր չդժուարանամ, էլ չեմ անի: Հէնց դժուարութիւնը յաղթահարելու մէջ է ամբողջ հաճոյքը: Իմ գեղանկարները թւում է թէ թափանցիկ են, թեթեւ են, բայց նրանց հետ աշխատելը հեշտ չէ: Ունեմ մեծ նկարներ` երկու, երեք մեթր, այդ մեծերից երկուսն եմ ընդամէնը բերել, եւ ունեմ պանոներ, որոնք շարւում եւ դառնում են ութ կամ տասը մեթր: Դրանց հետ աշխատելը թէ՛ դժուար է եւ թէ՛ շատ հետաքրքիր է:
«Ա.».- Ի՞նչն է քեզ ստեղծագործելու լիցքեր տալիս:
Ա. Պ.- Ինձ կարող են օգնել` մարդկային գեղեցիկ յարաբերութիւնները, սէրը, բնութիւնը, գեղեցիկ երեկոն, ուրախութիւնը, այն ամէնը, ինչն իմ մէջ թրթրիռ առաջացրեց, ես կարող եմ դա փոխանցել նկարի միջոցով: Սակայն հիմնականում կայ մի գաղափարական գիծ, որը տանում է դէպի այդ նկարը: Այս ցուցահանդէսին ներկայացուած նկարներից իւրաքանչիւրն էլ ունի իր խոհը, նիւթը: Օրինակ, ցուցահանդէսի գլխաւոր նկարը կարծես հոգու կանչ լինի: Նրա մէջ խորհրդանիշները շա՜տ-շա՛տ են` կայ կապոյտ նուռ, թռչուն եւ հայկական կարպետ: Նուռը խորհրդանշում է մեր հայկական շատ կարեւոր գաղափարներից մէկը` հայ լինելու մեծ գաղտնիքը: Մենք նուռը սովոր ենք կարմիր գոյնով տեսնել, բայց այստեղ կապոյտ է. ինչո՞ւ կապոյտ, որովհետեւ ընդհանրապէս սրբութիւնը կապոյտ գոյնով է գալիս, եւ երբ ուսումնասիրում ես մանրանկարչութիւնը, միշտ սուրբ հոգին, մաքրութիւնը բաց կապոյտ գոյնով են պատկերուած: Դա էլ կարծես ինչ-որ տեղ խորհրդանիշ է: Այս պարագայում ամբողջ նկարի իմաստը լուրն է` վաղուայ օրուայ, հաւատի, որ մի օր կը գայ եւ ամբողջ հայութիւնը անպայման կը միաւորուի, ինչպէս նռան մէջ են հատիկները միաւորուած, այնպէս էլ մեր ժողովրդի զաւակները կը միատեղուեն: Նռան վրայ նստած թռչունն էլ այդ լուրը բերող խորհրդանիշն է:
Ես ամէն վայրկեան ստեղծագործական մտքերի մէջ եմ, կարեւոր չէ` կը նկարե՞մ, թէ՞ չէ: Օրինակ այն գիշերը, որ օդակայանից ցուցասրահ եկանք, գործերս դրեցինք, կէսգիշեր էր, ես յոգնած էի, անքուն էի, անհանգիստ էի` արդեօ՞ք նկարները լաւ վիճակում հասան, բայց երբ մի պահ ետ նայեցի եւ տեսայ ցուցասրահի միւս կողմը, անմիջապէս մի պատկեր ծնուեց, որ ինձ լրիւ կտրեց իմ մտահոգութիւններից: Ցուցասրահի դիմաց ես տեսայ մի հին տուն, առջեւը` ծառ եւ անմիջապէս ծնուեց իմ նոր նկարի վերնագիրը` «Ճանապարհի հակառակ կողմում»: Մտածեցի` այս շէնքում մարդ էր ապրում, ո՞ւր է արդեօք, ի՞նչ պատմութիւն է ունեցել այս շէնքը… Հնարաւոր է` ուրիշ նկար ստեղծուի, բայց այդ գիշերուայ զգացողութիւնը մնաց, անունը մնաց եւ անհամբեր եմ իրեն նկարելու:
«Ա.».- Արեւիկ, խօսենք քո յայտնի հաւաքածոյի մասին, որ կոչւում է «Նշխարք Հայաստանի»:
Ա. Պ.- Շատ կարեւոր հաւաքածոյ է ինձ համար: «Նշխարք Հայաստանին» բաղկացած է տասներկու նկարներից եւ խորհրդանշում է այն, թէ ինչպէ՛ս Քրիստոսն իր աշակերտներին բաժանեց կտորներով հացը, այսինքն մի ամբողջականութիւնը բաժանեց կտորների: Այս պարագայում նշխարքն իմ տասներկու կտաւներն են, որ ինչ-որ տեղ իմ հոգու ընծան է` ողջ հայութեանը: Նկարները մեր մանրանկարչական յայտնի դպրոցներին պատկանող կրօնական թեմաներով նկարների վերաստեղծումն են իմ կողմից: Ես դրանցում մանրանկարչութեան կանոնների որեւէ խախտում չեմ կատարել եւ դրա իրաւունքն էլ չունեմ, ուղղակի մեծացնելով` դրել եմ իմ ոճը, իմ շունչը` պահպանելով բոլոր կանոնները: Այդ տասներկու գործերը նորից ապակու վրայ շատ մեծածաւալ աշխատանքներ են: Բոլոր այս նկարների վրայ կայ Տէրունական աղօթքից մի հատուած: Եւ երբ այդ տասներկու կտորները մէկտեղւում են Տէրունական աղօթքը ամբողջանում է: «Նշխարք Հայաստանին» իմ կողմից ստեղծուած է որպէս նուէր` հայութեան մեծ գաղթօճախների համար: Նրա մէջ միասնութեան գաղափարն եմ դրել եւ կարծես սա այն մեծ երազն է, որ կրում եմ իմ մէջ եւ մի օր պիտի իրականանայ: Ոչինչ որ Հայաստանից դուրս պիտի գան նկարները. միգուցէ բոլորս մի օր կը հաւաքուենք Հայաստանում, եւ նկարներն էլ ետ կը գան: Նկարները իրենք խորհրդանշում են մեր կրօնը, մեր լեզուն եւ մեր մշակոյթը, ինչ որ պահել եւ պահպանել է մեր ազգը շատ երկար տարիներ:
Ես ի հարկէ դեռ չգիտեմ ինչպէս կը լինի այդ նկարների գնալը, տեղ հասնելը, բայց ես դրանք չէի կարող չստեղծել:
«Ա.».- Ընդհանրապէս ի՞նչ կարեւոր գնահատականներ ես ստացել քո ցուցահանդէսների ժամանակ:
Ա. Պ.- Շատ գնահատականներ եմ ստացել, բայց դրանցից մէկը յատկապէս առանձնայատուկ է ինձ համար: Իմ ցուցահանդէսներից մէկի ժամանակ տարիքով մի մարդ եկաւ, ինձ մօտեցաւ, ես սկզբից նրան չճանաչեցի, բայց յետոյ տեսայ, որ իմ դիմաց կանգնած է աշխարհահռչակ նկարիչ Մարտին Պետրոսեանը, իմ հօր ընկերը, որին շատ երկար տարիներ չէի տեսել, ուստի դժուարութեամբ ճանաչեցի: Ինձ համար մեծ պատիւ էր, որ նա եկել էր իմ ցուցահանդէսին: Ասաց, որ եկել էր տեսնելու, թէ ի՛նչ է անում իր ընկերոջ աղջիկը, եւ ասաց, որ ուղղակի հիացմունք է ապրել այդքան լոյս եւ այդքան էներգիա տեսնելով… Նա նաեւ ինձ մի խորհուրդ տուեց, որ հաւասարազօր էր գնահատականի: Ասաց` Արեւիկ, դու կարող ես չստորագրել, քանի որ քո նկարները արդէն ասում են, որ սա իւրայատուկ ոճի տէր Արեւիկ Պետրոսեանի ձեռագիրն է, ուրիշ ոչ մէկի ձեռագրի հետ չես շփոթի:
«Ա.».- Ուրիշ մէկը քեզնից յետոյ փորձե՞լ է այս թեքնիքով նկարել:
Ա. Պ.- Ո՛չ, որովհետեւ չեմ կարծում, որ կարող են այդքան հեշտ փորձել, որովհետեւ սա մի տասը տարուայ պրպտումների, փորձարկումների արդիւնք է:
«Ա.».- Ինքդ չե՞ս ուզում սովորեցնել:
Ա. Պ.- Ո՛չ, որովհետեւ ես ինքս դեռ շատ երկար ճանապարհ ունեմ անցնելու եւ աւելին ու աւելին գտնելու այս նիւթի մէջ` իմ աշխարհայեացքը լայնացնելու, նորութիւններ գտնելու: Նաեւ ուզում եմ, որ գեղանկարներս դուրս գան ծաւալային դաշտ, եռաչափ նկարի փորձեր եմ կատարում նոյն նիւթերով, ինչ նիւթերով որ նկարում եմ: Այդ առումով բնապահպանութեանը նպաստող մի արուեստի ծրագիր ունեմ եւ յուսամ` իմ նոր ուղղութեամբ կը զարմացնեմ:
«Ա.».- Արեւիկ, երբ որ քո նկարները վաճառւում են, նրանց հետագայ ճակատագրերի մասին իմանո՞ւմ ես, ո՞ւր են գնում, ի՞նչ տներում են հանգրուանում:
Ա. Պ.- Այո՛, հիմնականում իմանում եմ: Ես բնաւ չեմ նեղւում, եթէ նոյնիսկ զարդարանքի համար են առնում եւ կախում: Ի՞նչ է զարդարանքը: Նոյն գեղագիտական ընկալումն է, ուղղակի մի մարդ ասում է` ես այսինչ նկարը սիրեցի եւ առանց դրա չեմ կարող ապրել, միւսն էլ ասում է` այս նկարը համապատասխանում է իմ տանը, իմ ընտանիքին, իմ կահոյքին, իմ ապրած միջավայրին… Ո՛չ առաջին խմբին կարող ես մեղադրել, ո՛չ երկրորդին, ամէն մէկն իր ընկալումն ունի, իր զգացողութիւնն ունի, ողջունելի են երկուքն էլ: Այն, որ մարդը գալիս է նկարի յետեւից, արդէն ողջունելի է: Ինձ հաճախ զանգահարում, ասում են` գիտե՞ս, նկարդ առաւօտեան ուրիշ գոյն ունէր, երեկոյեան ուրիշ տեսք, կամ մեր տուն մարդիկ եկան, նկարը ուրիշ արտացոլանք ստացաւ, ասում եմ` ես դա գիտեմ, դա մի նկար է, որ ապրում է առաւօտով, երեկոյով, իր փոփոխական տրամադրութիւններով, քանի որ ինքս մեծ էներգետիկա եմ ներդրել դրա մէջ, եւ դա փոխանցւում է:
«Ա.».- Իսկ քո տանը ի՞նչ նկարներ կան:
Ա. Պ.- Ես ծնուել եմ Բենիկ Պետրոսեանի ընտանիքում եւ ամբողջ կեանքս շրջապատուած եմ եղել իմ հօր արուեստի ստեղծագործութիւններով, քանդակներով, գծանկարներով, որոնք ուղղակի ինձ միշտ օգնել են ապրել: Շատ յաճախ ես իջնում եմ ներքեւ եւ նայում այն աշխատանքները, որոնք մանկուց տեսել եմ, բայց ամէն անգամ նոր մի բան եմ յայտնաբերում նրանց մէջ: Երբ նայում եմ, հանգստանում եմ ուղղակի… Բայց ինքս իմ արուեստանոցում որեւէ նկար չեմ պահում, անգամ իմ նկարները չեմ պահում, նրանք տանում եմ տուն, որպէսզի իմ պատերը ճերմակ լինեն, մաքուր լինեն, եւ ես կարողանամ ստեղծել նոր բան, եւ արդէն ստեղծուածը իր էներգետիկայով ինձ չխանգարի:
«Ա.».- Որոշ չափով գիտե՞ս այն հանդիսատեսը, որ պիտի գայ քո ստեղծագործութիւնները նայելու, եւ ուրիշ ի՞նչ կ՛ասես այս ցուցահանդէսի մասին:
Ա. Պ.- Ես պիտի անկեղծ լինեմ եւ ասեմ հետեւեալը. ինձ միշտ ասել են, թէ լիբանանահայերը տարբեր են, տարբերւում են ուրիշ երկրներում ապրող հայերից, չնայած միգուցէ սխալ է այդպէս զատորոշում դնելը, սակայն այստեղ գալուցս առաջ էլ ասել են, որ այնտեղ հայերը ուրիշ ոգի ունեն, ուրիշ երկրում ապրած հայերի հետ չհամեմատես, եւ այդ առումով ես պատրաստ եմ, որ պէտք է տեսնեմ զարգացած, ճաշակով, հայրենասէր հայեր…
Ես շատ հաւանեցի ցուցասրահը, իր փոքրութեան, լուսաւորութեան մէջ շատ մտերմիկ է… Եւ ուզում եմ իմ շնորհակալութիւնները յայտնել տիկին Լիւսի Թիւթիւնճեանին` նման արուեստի օճախ ստեղծելու համար: Նաեւ Համազգայինին եմ ուզում շնորհակալութիւն յայտնել, որը, չնայած մեծ դժուարութիւններին, փորձ կատարեց եւ ինձ հրաւիրեց այստեղ: Եւ անշուշտ, ի հարկէ, ուզում եմ շնորհակալութիւն յայտնել մեծ արուեստասէր Յովիկ Քիւրքճեանին, որ ոչ միայն արուեստ սիրող է, այլ` արուեստը բարձրացնող:
Արուեստի եւ արուեստասէրի միջեւ մի կապող օղակ է այն մարդը, որը զբաղւում է արուեստի տարածմամբ, նրա բարձրացմամբ: Եւ ի դէմս Յովիկ Քիւրքճեանի, ուզում եմ շնորհակալութիւն յայտնել այս տիպի մարդկանց, որոնք այդ կապող օղակն են եւ ամէն կերպ աջակցում են արուեստի տարածմանը:
Պատրաստեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ