ՏԻԳՐԱՆ ՆՈՒՊԱՐԵԱՆԻ ՔԱՌԱՍՈՒՆՔԻՆ ԱՌԻԹՈՎ. ՄԱՀԱՑԱՒ ԻՐ ՍԻՐԱԾ ՎԱՅՐԻՆ ԵՒ ՊԱՇՏԱԾ ՄԻՈՒԹԵԱՆ ՇԱՐՔԵՐՈՒՆ ՄԷՋ
Մահանալն ալ ունի ձեւ եւ ոճ…
Կիրակի, 8 մայիս 2011-ին, ճակատագիրի մէկ անհամ խաղին զոհ գնաց ՀՄԸՄ-ի ֆութպոլի խումբի վեթերան մարզիկներէն Տիգրան Նուպարեան:
Ան մահացաւ իր սիրած մարզախաղը` ֆութպոլը կիրարկած միջոցին` դաշտին վրայ:
Ցաւեցան բոլոր անոնք, որոնք մօտէն ճանչցան Տիգրանը իբրեւ ընկեր, ծանօթ, բարեկամ թէ մարզիկ:
Ցաւեցան նաեւ բոլոր անոնք, որոնք չէին ճանչցած եղբայր Տիգրանը, որովհետեւ նախկին մարզիկը կը մահանար հոն` Ֆութպոլի դաշտին վրայ, զոր սիրած էր խենթի մը պէս եւ տարիներ քրտինք թափած էր հոն` իր պաշտած դեղին շապիկով եւ Եռագոյն տարազով բարձր պահելով միութեան դրօշն ու պատիւը` իբրեւ ՀՄԸՄ-ի Պուրճ Համուտ մասնաճիւղի ֆութպոլի խումբի խմբապետ, ապա` երկար տարիներու մարզիչ:
Ֆութպոլի ասպարէզէն հեռանալէ ետք նոյնիսկ մօտիկ մնաց անոր, եւ երբ կը պատրաստուէր քանի մը շաբաթ ետք մասնակցելու ՀՄԸՄ-ի վեթերան ֆութպոլիստներու յատկացուած մրցումին, պատահեցաւ չսպասուածը… Սեւ ճակատագիրը արգելք եղաւ կրկին ֆութպոլի դաշտին մէջ ՀՄԸՄ-ի տարազով մրցելու, եւ մահը չարտօնեց, որ նուիրեալ եղբայրը այդ երջանկութիւնը ապրի: Ափսոս, հազա՜ր ափսոս…
Տիգրան Նուպարեան իր կեանքին երիտասարդ տարիները տրամադրեց իր միութեան ֆութպոլի խումբին եւ նոյնիսկ կեանքին վերջին օրը անցուց ՀՄԸՄ-ի նորակերտ դաշտին վրայ: Անոր յիշատակը վառ պիտի մնայ մեր բոլորին մօտ` իբրեւ հեզ ու ազնիւ եղբայր, հաւատարիմ միութենական. ան օրինակ պիտի ըլլայ նորահաս սերունդի մարզիկներուն` իբրեւ տիպար ֆութպոլիստ, որ միայն ու միայն անաղմուկ աշխատանքով նուիրում եւ ծառայութիւն ցուցաբերեց ՀՄԸՄ-ի նկատմամբ:
Հողը թեթեւ գայ վրադ:
ՀՄԸՄ-ԱԿԱՆ ԵՂԲԱՅՐ ՄԸ