«Քսան Տարիներ Ետք Նարօտը Եւ Ես»

ԱՐԱԶ ԳՈՃԱՅԵԱՆ

Լիբանանահայ գաղութի կազմաւորման եւ հիմնաւորման մէջ իր կարեւոր դերը ունի Լիբանանահայ օգնութեան խաչը, որ շնորհիւ իր կամաւորներու բանակին` աւելի քան ութ տասնամեակներ շարունակ նեցուկ կանգնած է սերունդներուն թէ՛ ֆիզիքական առողջութեան եւ թէ՛ մտային զարգացման, ինչպէս նաեւ ընծայած է այլազան ծառայութիւններ: Այս ծիրին մէջ կ՛իյնայ ԼՕԽ-ի «Նարօտ Արտալճեան» մանկապատանեկան գրադարանը:

Պուրճ Համուտի հայահոծ թաղերէն մէկուն համեստ շէնքի մը առաջին յարկին մերթ խոնաւ, մերթ կիզիչ տան մը մէջ քսան տարիներ առաջ Նարօտ Արտալճեան «կու գայ» հիմնելու մինչեւ օրս գործող գրադարանը: Տուն կ՛ըսեմ, որովհետեւ այն յարկաբաժինը, ուր կը հաւաքուէինք, ունէր եւ տակաւին ունի տուն հասկացողութիւնը: Կը յիշեմ Նարօտին նկարը` զետեղուած գունաւոր  շրջանակի մը մէջ,  պատին վրայ, առանց հասկնալու տակաւին, թէ ո՞վ է այդ գեղեցիկ մանուկը, որ գիրքերուն եւ այլ զարդարանքներուն կողքին իր յատուկ տեղը ունէր գրադարանին մէջ: Չէի հասկցած այն ժամանակ, թէ Նարօտին շնորհիւ այս պզտիկ յարկաբաժինը պիտի դառնար ամէնէն հարազատ վայրը, ուր պիտի հաւաքուէին աւելի քան տասը սերունդներ: Չէի ըմբռնած, որ Նարօտը պիտի ըլլար մեզ` գիրքերս եւ ընկերներս մէկտեղող գործօնը:

Առաջին անգամ երբ սկսայ յաճախել ԼՕԽ-ի «Նարօտ Արտալճեան» մանկապատանեկան գրադարան, որուն անունը արտասանելը այնքան հոգեհարազատ է, որքան` անոր ձգած յիշատակները, տակաւին նախակրթարանի աշակերտ էի: Կը յիշեմ յարկին հին կահ-կարասիները եւ մոխրագոյն գորգը: Շատ կը սիրէի գրադարանին սենեակները իրարմէ բաժնող դռներուն գունաւոր բռնիչները, որոնցմէ իւրաքանչիւրը իր ետեւ կը պահէր տարբեր դասարան եւ տարբեր դասապահ, տարբեր պատմութիւններ եւ տարբեր խաղեր ու մրցումներ: Իւրաքանչիւր դասարան ունէր իրեն յատուկ ծրագիրը, հետեւաբար իւրաքանչիւրին պատը զարդարուած էր իրեն յատուկ ձեռային աշխատանքներով, եւ ես ամէն տարի դասարանի մը աշակերտը ըլլալով` կը յագեցնէի Նարօտին պատրաստած ծրագիրին հաւատացած ըլլալուս ծարաւը: Անհամբեր կ՛ըլլայի նստելու գունաւոր սեղանին շուրջ եւ կարդալու ուզած գիրքս, ապա` ընկերներուս պատմելու այդ օրուան կարդացածս:

Մի՛ զարմանաք, երբ կը յիշեմ ու կը խօսիմ գրադարանին անկիւններուն մասին կամ կահ-կարասիներուն մասին, կամ` գունաւոր բռնակներուն մասին, քանի որ գրադարանիս ֆիզիքական գոյութեան մէջ պահած եմ իմ բոլոր ընկերներուս հետ անցուցած յիշատակներս: Այսօր, երբ կը մտնեմ ԼՕԽ-ի «Նարօտ Արտալճեան» մանկապատանեկան գրադարանը, չեմ գտներ նախկին կահաւորումը: Այսօր արդէն իսկ յարկաբաժինը օժտուած է գիրքերու նոր դարաններով, նորոգուած սենեակներով, օդափոխիչով, կերպընկալէ նոր սեղաններով ու աթոռներով: Փոքրիկներուն համար կան նոր հեռատեսիլ, համակարգիչներ ու նոր խաղեր: Այս բոլորին կողքին, սակայն, անխախտ մնացած է «Նարօտ»-ին պարգեւած ընտանեկան եւ ընկերային մթնոլորտը` մեզի այնքան սիրելի Պուրճ Համուտի այս թաղամասին մէջ հաստատուած գրադարանին ընդմէջէն:

Նարօտը այսօր դարձած է քսան տարեկան: Նարօտին հոգին տակաւին կը սաւառնի իր յիշատակին անուանուած գրադարանին մէջ ու ան կ՛օգնէ, որ Լիբանանահայ օգնութեան խաչը կարենայ մնալ յառաջատար իր գործունէութեան մէջ: Անոր երկնային ժպիտին տակ կը շարունակեն հասակ նետել եկող սերունդներն ու ստանալ թէ՛ մտային եւ թէ՛ հոգեկան հարստութիւն` շնորհիւ անոր ընծայած առողջ դաստիարակիչ մթնոլորտին:

Ընտանիք է, որ ես ունեցայ գրադարանին մէջ Նարօտին շնորհիւ ու դարձայ անոր ընտանիքին մէկ մասնիկը: Ուրախ եմ, որ տակաւին կը գործէ այս գրադարանը Պուրճ Համուտի մէջ` Լիբանանահայ օգնութեան խաչի հովանիին տակ:

 

Share this Article
CATEGORIES

COMMENTS

Wordpress (0)
Disqus ( )