ՄԻՀՐԱՆ ԹՈՄԱՍԵԱՆ. «ՊԱՐԸ ԻՄ ԿՈՉՈՒՄՍ Է»

Պար եւ քաղաքականութիւն:  Հայ իրականութեան մէջ թերեւս միայն Միհրան Թոմասեանը յաջողած է համադրել այս երկուքը: Ան, որ այս օրերուն Լիբանանի տարբեր տուներու, սրահներու մէջ դիտած է պոլսահայ պարող Միհրան Թոմասեանի «Դուն ձուկ չես…» խորագիրով պարը, հասկցած է, որ գործ ունի տաղանդաւոր ու ինքնատիպ արուեստագէտի մը հետ, որ ստեղծած է պարային նոր լեզու մը: Ափսո՜ս, մենք մինչեւ այսօր չէինք ճանչնար Միհրանը. փաստօրէն ան իր արուեստով շատ նորութիւններ ստեղծած է, եւ մենք անհաղորդ մնացած էինք այդ նորութիւններուն: Առհասարակ լիբանանահայերը անհաղորդ են արուեստի նոր ու ինքնատիպ տեսակներուն,  ամէն օր այստեղ տեղի ունեցող տասնեակ ձեռնարկները դուրս չեն գար աւանդական ու դասական ձեւերէն… Մինչ այդ կան ժամանակակից արուեստի զանազան դրսեւորումներ, որոնց կ՛արժէ երբեմն առնչուիլ… Անկեղծ ըսած` Միհրանը այս օրերուն թարմութիւն բերաւ արուեստասէր երիտասարդներուն. պէտք էր տեսնել ոգեւորութիւնը այն երիտասարդներուն (ի դէպ, ոչ միայն հայ), որոնք  ներկայ կ՛ըլլային Միհրանի պարային ելոյթներուն:

Միհրան Թոմասեանի բեմադրած «Դուն ձուկ չես…» պարը, պար ըլլալէն զատ, իր մէջ նաեւ արուեստի այլ տեսակներ ներառած է` բանաստեղծութիւն, երաժշտութիւն, նկարչութիւն: Շատ հետաքրքրական են  պարային բեմականացման հագուստներն ու իրերը, որոնք Միհրանը «պեղած, հանած» է «դարերու խորքէն» եւ  շունչ հաղորդած է անոնց…  Ան իր այս բեմադրութիւնը աւելի շատ տուներու մէջ ներկայացուց, քանի որ նպատակ ունէր Պէյրութը ճանչնալ յատկապէս տուներէն:

Լիբանան գտնուելով` պոլսահայ Միհրան Թոմասեանը նաեւ պարային դասեր տուաւ Լիբանանի «Մակամաթ» պարային խումբին:

… Միհրանը Պոլսոյ «Արաս» հրատարակչութեան տնօրէնին զաւակն է: Մանկութենէն իր հայրն ու Հրանդ Տինքը (որոնք մտերիմ ընկերներ եղած են) միշտ իրենց քով նստեցուցած են փոքրիկ Միհրանը եւ ան արտասանած է թուրք բանաստեղծ Օքթայի Ռիֆաթի «Մի՛ լար, Ահմեթ, մի՛ լար,  դուն ձուկ չես…» բանաստեղծութիւնը, որ խորքին մէջ բողոք է եւ ընդվզում…: Տարիներ անցած են, Միհրանը մեծցած է նոյն այդ բողոքներով եւ ընդվզումներով   լեցուն Թուրքիոյ մէջ, եւ օր մըն ալ, իբրեւ զոհ այդ ընդվզումներուն, Պոլսոյ փողոցներուն մէջ սպաննուած է իր հօր ընկերը` Հրանդ Տինք: Լուրը առնելուն պէս  Միհրան գլխուն մէջ լսած է շատ զօրաւոր  ձայն մը: Աւելի ուշ շատ փնտռած  է` գտնելու, թէ ի՛նչ ձայն էր ատիկա. օր մըն ալ երկաթէ կտորի մը միջոցով հնչած է նոյնանման ձայն մը. ահա այդ ձայնն ալ ան գործածած է իր թատերական ներկայացման մէջ, որ սթափեցնող է, սարսռեցնող, բայց միեւնոյն ժամանակ, իբրեւ ձայնային միաւոր, շատ հարուստ է եւ գեղեցիկ երանգ կու տայ Միհրանի ներկայացման: «Դուն ձուկ չես…» ներկայացումը նուիրուած է Հրանդ Տինքին եւ խօսքի ազատութեան համար սպաննուած բոլոր մարդոց…

Քաղաքական տողատակով հարուստ են Միհրանի ոչ միայն այս, այլ նաեւ` միւս բոլոր պարերը: Ան պարով իր ընդվզումը արտայայտած է Թուրքիոյ մէջ սեւամորթի մը սպանութեան, բանակի մէջ քիւրտ զինուորին հանդէպ բռնութեան եւ շատ մը այլ դէպքերու հանդէպ:  Միհրան նաեւ մաս կը կազմէ իր երիտասարդութեան շրջանին Թուրքիոյ մէջ ծայր առաջ հակազինուորականութեան շարժումին, քանի որ պատերազմն ու մահը շատ հեռու են արուեստագէտի իր ներաշխարհէն: Ան նաեւ խուսափած է զինուորական ծառայութենէն, Եւրոպա մեկնած է աշխատելու եւ այդ դրամով կրցած է ազատիլ թրքական բանակին մէջ զէնք կրելու պարտականութենէն: Եւրոպայի մէջ հասկցած է, թէ ի՛նչ արժէքաւոր մասնագիտութիւն է պարը, եւ թէ` կարելի է պարելով դրամ վաստակիլ… Միհրան Թոմասեանի վրայ մեծ ազդեցութիւն  ունեցած է թրքական «Քումփանեա» խումբը, որ յառաջապահական պար-թատրոնի խումբ մըն էր: 15 տարեկանին դիտած եւ հասկցած է, որ այդ է իր ճանապարհը: Այսօր այդ խումբը չի գործեր, սակայն խումբին անդամները արդէն ծանօթ են Միհրան Թոմասեան անունին եւ կը դիտեն անոր ելոյթները: Ան ուսանած է Պոլսոյ Միմար Սինան գեղարուեստի համալսարանին մէջ, ուսումը շարունակած է Փարիզ:

Իր դասընկերուհիին` նորէն հայ Մարալ Ճէյրանօղլուի հետ Միհրան հիմնած է «Բոպիկ ոտքեր» պարախումբը, որ այսօր Թուրքիոյ մէջ անուանի է եւ ճանչուած է իրբեւ ժամանակակից պարերու ամէնէն ինքնատիպ խումբ, որ  եւրոպական փառատօներուն կը ներկայացէ  Թուրքիան: Խումբը  հիմնուած է 2003-ին, մասնակցած է Գիւմրիի յառաջապահական արուեստի պիէնալէին, Միհրան մասնակցած է նաեւ «Հայֆեստ»ին, իսկ յառաջիկայ ամիս նորէն պիտի մեկնի Երեւան` բեմադրիչ Սերժ Աւետիքեանի նկարահանող խումբին հետ իբրեւ պարուսոյց աշխատելու համար: Ան նաեւ պարի դասեր կու տայ թէ՛ համալսարանի,  թէ՛ իր եւ ընկերներուն հիմնած պարային սթիւտիոյին մէջ: Ան տակաւին բազմաթիւ այլ ծրագիրներ ալ ունի: Իրեն հետ մեր ունեցած  այս հարցազրոյցին ընթացքին խօսեցանք նաեւ հայ-թուրք երիտասարդութեան յարաբերութիւներուն մասին, քանի որ Թուրքիոյ մէջ ապրող երիտասարդը, անկախ իր կամքէն, այդ յարաբերութիւններուն կիզակէտը կը հանդիսանայ:

«ԱԶԴԱԿ».- Ինչպիսի՞ մանկութիւն ունեցած ես:

ՄԻՀՐԱՆ ԹՈՄԱՍԵԱՆ.- Ես հասակ նետած եմ նահապետական մեծ ընտանիքի մը մէջ: Մեծ մայրիկով, իր ընկերներով, անոնց ալ ընկերներով, միշտ երեսուն-քառասուն հոգի մը կը կազմէինք… Պզտիկ ընտանիք մը չէր, միեւնոյն ատեն արուեստի ընտանիք մըն էր` իմ զարմիկը դաշնակահար Սայաթ Զամանն է, որ այսօր Փարիզ կ՛ապրի, միւս զարմիկս ջութակահար  է, ընտանիքիս մէջ միշտ գրականութիւնը, արուեստը կային, իմ մեծ մայրս, հայրս միշտ ինծի ոտանաւորներ կը սորվեցնէին, եւ ես ընտանեկան հաւաքոյթներուն կ՛արտասանէի: Նաեւ «Սայաթ Նովա» երգչախումբի անդամ էի:  Մեծցած եմ Թուզլա, որ  Պոլիսէն մէկ ու կէս ժամ հեռու կը գտնուի:

«Ա.».- Ծնողքդ քաջալերեցի՞ն, որ յառաջապահական արուեստի ճամբով ընթանաս:

Մ. Թ.- Այո՛, շատ քաջալերեցին: Երբ տեսան, որ սէր ունիմ թատրոնի եւ  պարի նկատմամբ, զիս համապատասխան դպրոցներու մէջ արձանագրեցին, քաջալերեցին, որ երաժշտանոց  մտնեմ, մինչեւ հիմա ալ դեռ կը քաջալերեն իմ արուեստս:

«Ա.».- Երբեւէ մեծ ընտանիքէդ փախուստ տալու ցանկութիւն ունեցա՞ծ ես:

Մ.Թ.- Ամէն մարդ կարծեմ պէտք է իր ընտանիքէն ձեւով մը բաժնուի, կոտրէ իր ու ընտանիքի միացման սահմանը, այլապէս բարդոյթ կ՛ապրիս եւ  չես կրնար ընտանիքէդ բաժնուիլ եւ այլ ընտանիքի մաս կազմել: Ես ալ  22   տարեկանիս Ֆրանսա գացի թէ՛ ուսում ստանալու եւ թէ՛ աշխատելու, հինգ տարի աշխատեցայ  թէ՛ Զուիցերիա, թէ՛ Գերմանիա,  թէ՛ Ֆրանսա, եւ երբ Թուրքիա վերադարձայ, արդէն սիրահար ալ ունէի, եւ այդ պատճառով ալ անկարելի էր ծնողներուս հետ ապրիլ: Բայց ես միշտ լաւ յարաբերութիւններ ունեցած եմ եւ ունիմ իմ ծնողքիս հետ: Բախումներ գրեթէ չեն ըլլար: Թուրք բանաստեղծ Հաքմիթի խօսքը կայ` «Ես պէտք է որ առաջ ըլլամ հայրիկէս եւ ետեւ ըլլամ զաւակէս»:

«Ա.».- Դուն պարող ես եւ ատկէ զատ այլ բան մը չես ըներ, այսօր կարելի՞ է պարելով ապահով կեանք ապրիլ:

Մ.Թ.- Ես` իբրեւ պարող, Թուրքիա շատ դրամ չկրցայ շահիլ,  բայց Եւրոպա տեսայ, որ իմ մասնագիտութեամբս կրնամ դրամ շահիլ: Լաւ դրամ շահեցայ, կարիքներս կը հոգայի…: Երբ Թուրքիա վերադարձայ, եւ հիմնեցինք խումբը, արդէն նման խումբ մը չկար եւ մեր խումբը  յառաջատար դարձաւ եւ աւելի դիւրին եղաւ պարելով դրամ շահիլ: Անշուշտ, նաեւ դասեր կու տամ, այլ ծրագիրներու կը մասնակցիմ…

Երբ մարդիկ կը հարցնեն` ի՞նչ կ՛ընես, կ՛ըսեմ պարող եմ, կ՛ըսեն` ետքը ի՞նչ կ՛ընես, կ՛ըսեմ` նորէն կը պարեմ, միշտ պիտի պարեմ, ասիկա է իմ կոչումս: Կը գիրնամ, կը մեծնամ` շատ կարեւոր չէ ինծի համար: Ամէն մարդ ամէն տարիքի կրնայ պարել:  Ամէն տարիք իր մարմնի շարժումը ունի, նոյնիսկ հաշմանդամները կրնան պարել եւ շատ հետաքրքրական է, որ այդպիսի մարդոցմէ կազմուած խումբեր ալ  կան աշխարհի վրայ:  Ըստ ինծի, ամէն տարիք ունի իր պարային շարժումը: Թերեւս չափահասութեանս ես աւելի պզտիկ շարժումներով կը փորձեմ բացատրել իմ ըսելիքս: Եթէ չկարենամ պարել, ձեւով մը կը սորվեցնեմ, կը բացատրեմ…

«Ա.».- Ձեր հիմնած խումբին մէջ ե՛ւ հայ կայ, ե՛ւ թուրք: Ինչպէ՞ս կ՛ըլլայ համագործակցութիւնը:

Մ. Թ.- Պարի ու արուեստի մէջ ընկերներուս հետ այդ հասկացողութիւնը վերացած է` դուն հայ ես, թուրք ես, չկայ նման բան… Բայց ըսենք, երբ ցոյց մը կ՛ըլլայ կամ ապրիլ 24 կ՛ըլլայ,  իրենք ինձմէ առաջ կ՛երթան:  Երբ որ քաղաքական նիւթով պար բեմադրենք,  ինչ որ ես կը մտածեմ Ցեղասպանութեան կամ այլ հարցի  մասին, իրենք ալ նոյնը կը մտածեն, մտածողութեան տարբերութիւն չունինք:  Բայց Պոլսոյ մէջ կան մեծ թիւով հայեր, որոնք բնաւ թուրք ընկերներ չունին, այդ հարցը գոցուած  է իրենց քով,  համալսարան ալ չորս-հինգ տարի  կ՛երթան, թուրք ընկերներ չեն ունենար: Ատոնց կողքին կան նաեւ  հազարաւորներ, որոնք թուրքերուն հետ յարաբերութիւներ ունին`  առեւտուր կ՛ընեն, կ՛ամուսնանան:

… Մենք  իննսուն տարիէ ի վեր  կը կռուինք եւ երկխօսութեան չենք երթար, ինքնանպատակ կ՛ըլլայ մեր կռիւը: Ես, կը կարծեմ` երկխօսութիւն պէտք է, նոր սերունդը ատոր կարիքը ունի: Դպրոցներուն մէջ սխալ տեղեկութիւններ կու տան, պէտք է խօսիլ, ճշմարտութիւնը պատմել: Ես, օրինակ, մէկ հոգիով գրեթէ 150-200 թուրքի մտածողութիւն փոխած եմ: Եթէ ամէն մարդ քիչ մը երկխօսութեան երթայ, աւելի շուտ կը լուծենք Ցեղասպանութեան հարցը: Ես կառավարութիւններուն յոյսեր չեմ կապեր. անձերն են, որ պիտի լուծեն հարցերը: Խնդիրը արիւնով, զէնքով կամ այլ բանով չի լուծուիր:

Մէկուկէս ամիս է ի վեր Պէյրութ  եմ,  շատ մարդ ճանչցայ եւ արդէն մօտ հարիւր հոգի գիտեմ Պէյրութի մէջ: Եւ երբ այս նիւթին մասին խօսիմ, կը զգամ, որ այստեղի հայերը չեն ճանչնար պոլսահայերը, եւ Պոլսոյ հայերն ալ չեն գիտեր այստեղի հայերը: Երբեմն կը հարցնեն` Պոլիս ինչպէ՞ս հայերէն կը խօսիս, դպրոց ունի՞ք, եկեղեցի կա՞յ…

«Ա.».- Քու խումբդ, փաստօրէն, հայկական համայնքէն դուրս հիմնուեցաւ եւ կը գործէ հայկական համայնքէն դուրս…

Մ.Թ.- Սկիզբը որոշ բաներ կ՛ընէինք համայնքին մէջ, բայց Մարալ Ճէյրանօղլուի հետ որոշեցինք սթիւտիօ վարձել եւ քիչ մը հայ համայնքէն դուրս գալ, որովհետեւ եթէ Թուրքիոյ մէջ հայ համայնքին մէջ թափանցես, ամէն ինչը շատ ազատ չես կրնար ընել: Կ՛ուզես ազատ ըլլալ, պէտք է համայնքէն դուրս ըլլաս, իսկ մեր արուեստին մէջ ազատութիւնը շատ կարեւոր է: Պէտք է նոր լեզու ստեղծելու  համար փորձեր ընես, ազատ զգաս, միշտ նոյն շարժումը, կրկնութիւնը անիմաստ է, պէտք է նորը ստեղծես, նոյն տեղը մնալը շատ վտանգաւոր է, յառաջընթաց չես ունենար… Բայց այդ մէկը չի նշանակեր, թէ պոլսահայերը ճնշուած են, ազատութիւն չունին. պոլսահայերը իրենց տուներուն մէջ հանգիստ եւ ուրախ են, հանգիստ կեանք մը կ՛ապրին, կղզին ունին, ուր իրենց հանգիստը կ՛անցընեն եւ այլն:

Ես իբրեւ արուեստագէտ` երկու ճամբայ ունիմ, նախ` հայերը զիս կը ճանչան իբրեւ անուն եւ պարող, եւ  Եւրոպայի ու այլ երկրներու մէջ ալ կը ճանչնան իբրեւ նորութիւն բերող, իբրեւ նոր պարի լեզու ստեղծող…

«Ա.».- Քու ելոյթներուդ կու գա՞ն հայ համայնքէն:

Մ.Թ.- Այո՛, կու գան, կը դիտեն, ե՛ւ երիտասարդներ ե՛ւ մեծեր… «Սայաթ Նովա» երգչախումբէն ալ կու գան: Համայնքէն դուրս գործելով` բնաւ համայնքային կեանքը չեմ մերժեր, ես համայնքային կեանքէն շատ բան սորված եմ, այսօր իմ ընկերներովս ձեւով մը համայնքային կեանք կ՛ապրիմ:

«Ա.».- Կարծեմ Ֆէյսպուքէն եւ նման կապի միջոցներէ հեռու ես…

Մ.Թ.- Այո՛, աւելի իրական «Ֆէյսպուք» կը սիրեմ,  աւելի իրական կեանքը կը սիրեմ, կը սիրեմ տուներու մէջ մտնել, ելլել, մարդոց հետ նոր տեղեր երթալ, որովհետեւ հաւատացած եմ, որ ինչ որ պիտի ըլլայ, փողոցը պիտի ըլլայ…  Թուրքիոյ մէջ ալ միշտ ցոյցերու կ՛երթամ.  Պոլիս գրեթէ միշտ ցոյցեր կ՛ըլլան: Իմ ապրելու եւ ստեղծագործելու ձեւս է ատիկա: Կեանքս եւ գործս երկուքի չեմ բաժներ, կեանքն ու արուեստը իրարու պիտի խառնես,  եթէ զատես, սխալ պիտի ըլլայ, եւ  ես ամբողջ կեանքս արուեստով կ՛ապրիմ, ինչպէս որ կ՛ապրիմ, այնպէս ալ կը ստեղծագործեմ:

… Այսօր ամէն ինչ այնքա՛ն արագ է, որ դասական թատրոնը այլեւս դանդաղ կը թուի, ձեւով մը ատիկա ալ պիտի փոխուի, ուրիշ լեզուներ, ձեւեր գտնէ: Ատոր համար ես փորձեցի  իմ այս պարս Պէյրութի մէջ տուներու մէջ ներկայացնել. ասիկա նոր ձեւ մըն  էր  ինծի համար:

«Ա.».- Իսկ մարդիկ միշտ ճիշդ կը հասկնա՞ն  քու  ըրածդ:

Մ. Թ.- Դուն պէտք է վստահ ըլլաս, թէ ի՛նչ   կ՛ընես, եթէ վստահ եւ համոզուած բան մը ընես, դիմացինդ անպայման կը հասկնայ: Կան ժամանակակից պարուսոյցներ, որոնք տարօրինակ բաներ կ՛ընեն եւ կ՛ըսեն` ով ինչպէս կ՛ուզէ` թող հասկնայ, բա՛ն մըն ալ չես հասկնար, քանի որ ինք վստահ չէ` ինչ կ՛ընէ. ես իմ ըրածներուս մէջ վստահ եմ, ատոր համար ալ հասկնալու խնդիր չ՛ըլլար: Ամէն մէկը ձեւով  մը կը մեկնաբանէ: Այս վերջին թատերախաղը` «Դուն ձուկ չես…», ներկայացուցած եմ Փարիզ, Թուրքիա, Լիբանան, ամէն տեղ ալ շատ լաւ ընդունուած է. եթէ նիւթը չհաւնին, ձայնը, երաժշտութիւնը կը հաւնին, եթէ ատիկա ալ չհաւնին, խօսքը կը հաւնին: Ամէն մէկը բան մը կը գտնէ մէջը:

«Ա.».- Քու ապրած միջավայրիդ մէջ շատ հարցեր կան` ազգամիջեան յարաբերութիւններ եւ այլն, արդեօք եթէ դուն Եւրոպա ապրէիր, նորէն քաղաքական նիւթերով պարեր կ՛ընէի՞ր:

Մ.Թ.- Եթէ Թուրքիա ծնած ըլլայի եւ Եւրոպա ապրէի, այո՛, նոյնը կ՛ընէի, բայց եթէ Եւրոպա ծնած ըլլայի, թերեւս` ոչ: Թուրքիան ի՛նք կու տայ քեզի այդ նիւթերը: Շատ խենթ տեղ մըն է, ամէն օր նոր բան մը կայ:

«Ա.».- Իսկ կրնա՞ս չտեսնել այդ բոլորը:

Մ. Թ.- Կրնաս, եւ կան հարիւրաւոր արուեստագէտներ, որոնք չեն տեսներ այդ խնդիրները եւ կ՛ապրին: Բայց ինծի համար անկարելի է, քանի որ արդէն փոքրամասնութիւն ենք, եւ ամէն վայրկեան մեզի զգացնել կու տան ատիկա… Այս բոլորը տեղ մը պիտի արտայայտուի: Բայց կրնաս քու համայնքիդ մէջ ազատ եւ հարուստ ապրիլ` առանց այդ հարցերը արտայայտելու, ինչպէս շատեր կ՛ընեն. իսկ եթէ արուեստ պիտի ընես, անկարելի է այդպէս մնալ, այդ հարցերուն դէմ  ձեւով մը պիտի պատերազմիս:

«Ա.».- Նոյնը կ՛ընէր Հրանդ Տինք` բաց հրապարակախօսութեան միջոցով, դուն կ՛ընես արուեստի միջոցով, իսկ կա՞ն ուրիշ հայեր եւս, որոնք իրենց մասնագիտութիւնը կը ծառայեցնեն այդ նպատակին:

Մ. Թ.- Այո՛, կան գեղանկարիչներ,  երաժիշտներ:

«Ա.».- 2003-ին մասնակցելով Գիւմրիի պիէնալէին` ինչ ներկայացուցած ես:

Մ.Թ.- Ես ու Մարալ Ճէյրանօղլուն կէս ժամնոց զուգապար ներկայացուցինք սիրոյ մասին` ամերիկացի պարուսոյցի մը կողմէ բեմադրուած:

Մեր խումբին  առաջին խաղը եղած է «Ինչո՞ւ» հարցումը` բոլոր լեզուներով:  Պատերազմի մասին էր, ե՛ւ ցեղասպանութիւն կար, ե՛ւ քաղաքականութիւն կար,  մեծ մայրիկս ալ կար մէջը, ես իրեն միշտ դեր կու տամ. եթէ Պոլիս է, միշտ կը մասնակցի:

«Ա.».- Պոլսոյ մէջ ո՞ւր կը գործէ «Բոպիկ ոտքերը»:

Մ.Թ.- Երբ երեք տարի առաջ  որոշեցի Պոլիս մնալ, տեղ մը գտանք, ուր ոչինչ կար, ջուր, ելեկտրականութիւն, կոյուղի, տանիք… Որոշեցինք այդ տեղը ձեւով մը սթիւտիոյի վերածել եւ հոն աշխատիլ: Քսան-քսանհինգ ընկերներով սկսանք սարքել, շինել, կոյուղի անցուցինք, շէնքը շինեցինք  եւ երեք տարի աշխատեցանք հոն: Ելոյթներ ունեցանք,  դաս տուինք,  դրամն ալ, զոր փոխ առած էինք, վերադարձուցինք: Բայց այս տարի որոշեցինք  այլեւս թատրոնի վերածել այդ վայրը եւ մեր բոլոր ներկայացումները հոն կատարեցինք,  երկու  հազար հոգի եկաւ մեր ելոյթներուն, եւ ատիկա բաւականին շատ է մեզի համար:

Այսօր մեր խումբով կ՛ուզենք թատրոնի այլ շէնք մը շինել եւ սկսիլ սկիզբէն,  պարն ու շէնքը միասին սկսիլ, շէնքը շինելով` պարը բեմադրել, ատիկա ալ նորութիւն պիտի ըլլայ մեզի համար:

«Ա.».- Քեզի  համար կարեւո՞ր է շքեղ կեանքը:

Մ.Թ.- Բնաւ կարեւոր չէ, այսինքն հագուստը,  ապրուստը, հեռատեսիլը, լաւ տունը, ինքնաշարժը  կարեւոր չեն: Ինծի համար ամէնէն կարեւոր բանը  արուեստն է, արուեստի ճամբան ձեւով մը շարունակելն ու նորութիւն ստեղծելը:

Պատրաստեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

 

Share this Article
CATEGORIES